Χθες καθώς οδηγούσα σκεφτόμουνα (δεν θυμάμαι την αφορμή) ότι είμαστε άδικοι απέναντι στις λέξεις.
Δεν τις εκτιμάμε, δεν τις σεβόμαστε , δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία .
Πολλές φορές τις χρησιμοποιούμε, ασκούμε βία επάνω τους , τις κακομεταχειριζόμαστε.
Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου για της «λέξεις» πεταχτήκαν μπροστά στα μου μερικά χιλιόμετρα, ήταν μια διαδρομή από το Κάβο Γκρέκο προς την Άγια Νάπα που δεν την είχα τρέξει.
Αυτή η πάλη λέξεων και δρομικών διαδρομών μέσα στο κεφάλι μου έχει τη γοητεία της .
Πάρκαρα το αυτοκίνητο, πήρα τα αθλητικά ρούχα και παπούτσια από το πίσω κάθισμα, άλλαξα και ξεκίνησα να τρέχω .
Δρομέας στη χώρα των ποιητών να τρέχω να μην με φτάσει η θανατηφόρα ανθρώπινη τοξικότητα.
Μπαίνω στο μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα, «αν έτρεχε όλος ο κόσμος τότε θα ήταν όλα αλλιώς, θα ήταν καλύτερος ο κόσμος… μπαίνει η λογική στην εξίσωση να μου τα χαλάσει.
«Πόσο εγωιστής είσαι, γιατί μόνο το τρέξιμο; μπορεί για κάποιους άλλους η διέξοδος τους να είναι ο χορός, η ζωγραφική η μουσική , βάζω νερό στο κρασί μου , «οκ μπορεί να σε κάνει να νιώθεις χαρά , ευεξία , ζωντάνια και κάτι άλλο πέραν από το τρέξιμο, αλλά εγώ το τρέξιμο ξέρω και για αυτό μπορώ να μιλήσω με σιγουριά.
Τελειώνει άλλος ένας χρόνος , το ρολόι που καταγράφει τις προπονήσεις έχει ένδειξη σχεδόν τέσσερεις χιλιάδες χιλιόμετρα , ενώ το folder με τα λογοτεχνικά κείμενα της χρόνιας σχεδόν άδειο.
Τρέχω σκεφτούμε, ανοίγω το τηλέφωνο και καταγράφω με τη φωνή μου τη σκέψη μου.
Χθες έτρεχα στη κορυφή του βουνού, σε μια από τις ψηλότερες κορυφές της Κύπρου, στη Μαδαρή σήμερα ένα βήμα πλάι στη θάλασσα , η δυνατότητα αυτής της εναλλαγή κάνει τη πατρίδα μας μοναδική.
Μια βαλίτσα με αθλητικά ρούχα και παπούτσια είναι μόνιμα στο αυτοκίνητο για να μπορώ να τρέξω ανά πάσα στιγμή. Εμείς που τρέχουμε λέμε συχνά ότι το τρέξιμο είναι το φάρμακο μας ,
πριν λίγες μέρες άκουσα μια καινούρια εκδοχή από μια φίλη η οποία λόγο τραυματισμού έμεινε εκτός προπόνησης για ενάμιση μήνα.
«Το τρέξιμο είναι παυσίπονο, δεν είναι φάρμακο, σκεπάζει τα προβλήματα και όταν σταματήσεις για κάποιο λόγο να τρέχεις έρχεσαι ενώπιος ενοποιών με τον εαυτό σου και τα προβλήματα σου»
Ακόμα ένας καλός λόγος να μην σταματήσουμε ποτέ να τρέχουμε της απάντησα !
Σαν έτρεχα κτύπησε το τηλέφωνο , ήταν ο γιος μου
«Βουρω τώρα, αν δεν είναι κάτι σοβαρό να σε πάρω μετά»
«Είσαι τέλεια τακουριμενος , πιασμε που να τελειώσεις»
«περίμενε, θυμήθηκα μιαν ιστορία που ήσουν βρέφος»
«άκου την μόνος σου, έχω δουλεία, γεια…»
Όταν ήταν βρέφος ο Ορέστης πριν είκοσι και βαλε χρόνια , ένα απόγευμα ετοιμαζόμουν να πάω να τρέξω , η γυναίκα μου, μου λέει, «πριν πας να τρέξεις πεταχτού να φέρεις γάλα (σε σκόνη)
για το μωρό. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεχνώ που ήθελα να πάω , βλέπω ότι φαραώ αθλητικά ρούχα και παπούτσια και λέω «προφανώς τρέξιμο ξεκίνησα» . Επέστρεψα δυο ώρες αργότερα (δεν είχα ούτε κινητό τηλέφωνο εκείνη την εποχή) . «Μα που ήσουν » με ρωτά η γυναίκα μου .
«έτρεχα, «το γάλα που είναι;» «μα ποιο γάλα» » απαντώ με απορία!! Το τρέξιμο ήταν υπέροχο και σήμερα….
Patinios's Blog 
Σχολιάστε