Patinios's Blog

Άγιε Βασίλη μου σε χαιρετώ. Είμαι πλέων ένα μεγάλο παιδί σαράντα χρόνων και παρόλο που έχει πάρα πολλά χρόνια που σταμάτησα να πιστεύω στην ύπαρξη σου(ίσως και να μην πίστεψα ποτέ) κάθε χρόνο τα τελευταία πέντε  σε ενσαρκώνω στα σχολειά των παιδιών μου η στην χριστουγεννιάτικη γιορτή της δουλειάς μου .
Μπαίνω στον ρόλο και παραμυθιάζομαι και εγώ μαζί με το παραμύθι που «πουλώ» στα παιδιά για την ύπαρξη σου.
Περνώ  καλά δεν έχω παράπονο , είναι όμορφο να βλέπεις παιδικές χαμογελαστές φαταούλες να περιμένουν με απλωμένο το χεράκι τους για ένα δωράκι , να προσπαθούν να σε αγγίξουν  να σου αποσπάσουν μια κουβέντα η μια υπόσχεση για ένα δώρο τις αρεσκείας του για τον επόμενο χρόνο.
Θυμάμαι και χαμογελώ, ήταν  πριν πέντε  χρόνια που κρύφτηκα στην στέγη  του νηπιαγωγείου όπου λειτουργούσε και προδημοτική και φοιτούσε ο γιος , έκανα θόρυβο και βγήκαν τα παιδάκια έξω και με είδαν …

Μου άρεσε πάρα πολύ η απάντηση του φίλου Νίκου Κωσταντινίδη προς τα σχόλια το γνωστού δημοσιογράφου Λάζαρου Μαύρου, σχετικά με το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργήθηκε την περασμένη Κυριακή στη Λευκωσία, λόγω του Μαραθώνιου δρόμου. Νίκο μου εύγε, τιμάς τον τίτλο του «μαραθωνοδρόμου» που με τόσο κόπο κατάκτησες.

Πιο κάτω το άρθρο – απάντηση του Νίκου:

Αγαπητέ Λάζαρε

• Διάβασα το ειρήσθω της Παρασκευής 11/12/2012 και παρόλο που είμαι τακτικός ακροατής και αναγνώστης σου και πραγματικά σε θεωρώ ως έναν από τους μαχητικότερους και καλύτερους σύγχρονους Έλληνες δημοσιογράφους να μου επιτρέψεις να σχολιάσω το άρθρο που μου προκάλεσε εν πρώτοις απορία και στην συνέχεια απογοήτευση και λύπη.
  Προσπαθώντας αγαπητέ Λάζαρε να κατακρίνετε το τρόπο αστυνόμευσης και διαχείρισης της κυκλοφορίας την περασμένη Κυριακή λόγω της διεξαγωγής του Μαραθωνίου δρόμου που θα μπορούσε πραγματικά να ήταν ορθότερος και καλυτερος δυστυχώς μου κατάθεσες τόσα αρνητικά μηνύματα για ένα τόσο ωραίο αγώνισμα όπως είναι ο Μαραθώνιος.

Ψες ήταν η παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του φίλου και συναθλητή Κώστα Πατίνιου.  Πιο κάτω είναι το σχόλιο-κριτική μου προς τον Κώστα:

Φίλε Κώστα. Ξέρω πως εκτιμάς την κριτική στο όποιο έργο σου, αθλητικό, συγγραφικό επαγγελματικό κλπ. Σε γνωρίζω σχεδόν 30 χρόνια και πολλές φορές σε «στεναχώρησα» με αυστηρές κριτικές, είτε δίκαιες είτε άδικες, πάντα όμως ειλικρινείς. Επέτρεψε μου λοιπόν να σε κριτικάρω ξανά, γραπτώς αυτή τη φορά. Διάβασα όλο το βιβλίο σου με το που το πήρα στα χέρια μου. Ξέρεις ότι δεν έχω φιλολογικές ή ποιητικές αναζητήσεις για αυτό και ήμουν διστακτικός για το πως και αν θα καταφέρεις να μεταφέρεις αυτό που ζούμε καθημερινά. Έχοντας ζήσει αρκετές από τις ιστορίες που περιγράφεις (συμπεριλαμβανομένης και αυτής με το ρεκορ γυμνης διαδρομής), ομολογώ ότι ανησυχούσα για το πως θα καταφέρεις να αναμίξεις την «Πατίνεια» φιλοσοφία με το τρέξιμο και τα αισθήματα που απορρεόυν από αυτό. Οι ανησυχίες μου αυτές…

Θα φύγω για λίγο και μην με γυρέψετε,
θα φύγω με το τελευταίο χελιδόνι
και το πρώτο σύννεφο του φθινοπώρου.
Έχω ανάγκη να φεύγω κάθε τόσο,
να κλείνομαι σε μια σταγόνα δάκρυ
και να γελώ μονάχος
μέχρι που τα ηχοκύματα  του γέλιου μου
σπάσουν το δάκρυ και βγω  ξανά το φως.
Το έχω ανάγκη να φεύγω κάθε τόσο,
να αλητεύω ξεχασμένος στα μέρη που απαρνήθηκα.
Κ. Πατίνιος