Patinios's Blog

Χθες καθώς οδηγούσα σκεφτόμουνα (δεν θυμάμαι την αφορμή) ότι είμαστε άδικοι απέναντι στις λέξεις.
Δεν τις εκτιμάμε, δεν τις σεβόμαστε , δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία .
Πολλές φορές τις χρησιμοποιούμε, ασκούμε βία επάνω τους , τις κακομεταχειριζόμαστε.

Μέχρι να ολοκληρώσω τη σκέψη μου για της «λέξεις» πεταχτήκαν μπροστά στα μου μερικά χιλιόμετρα, ήταν μια διαδρομή από το Κάβο Γκρέκο προς την Άγια Νάπα που δεν την είχα τρέξει.

Αυτή η πάλη λέξεων και  δρομικών διαδρομών μέσα στο κεφάλι μου έχει τη γοητεία της .

Πάρκαρα το αυτοκίνητο, πήρα τα αθλητικά ρούχα και παπούτσια από το πίσω κάθισμα, άλλαξα και ξεκίνησα να τρέχω .

Δρομέας  στη χώρα των ποιητών να τρέχω να μην με φτάσει η θανατηφόρα ανθρώπινη τοξικότητα.

Μπαίνω στο μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα, «αν έτρεχε όλος ο κόσμος τότε θα ήταν όλα αλλιώς, θα ήταν καλύτερος ο κόσμος…  μπαίνει η λογική  στην εξίσωση να μου τα χαλάσει.

«Πόσο εγωιστής είσαι, γιατί  μόνο το τρέξιμο; μπορεί για κάποιους άλλους η διέξοδος τους  να είναι ο χορός, η ζωγραφική η μουσική , βάζω νερό στο κρασί μου , «οκ μπορεί να σε κάνει να νιώθεις χαρά , ευεξία , ζωντάνια και κάτι άλλο πέραν από το τρέξιμο, αλλά εγώ το τρέξιμο ξέρω και για αυτό μπορώ να μιλήσω με σιγουριά.

Τελειώνει άλλος ένας  χρόνος , το ρολόι που καταγράφει  τις προπονήσεις έχει ένδειξη  σχεδόν τέσσερεις χιλιάδες χιλιόμετρα , ενώ το folder με τα λογοτεχνικά κείμενα της χρόνιας  σχεδόν άδειο.

Τρέχω σκεφτούμε, ανοίγω το τηλέφωνο και καταγράφω με τη φωνή μου τη σκέψη μου.

Χθες έτρεχα στη κορυφή του βουνού, σε μια από τις ψηλότερες κορυφές της Κύπρου, στη Μαδαρή σήμερα ένα βήμα πλάι στη θάλασσα , η δυνατότητα αυτής της  εναλλαγή κάνει τη πατρίδα μας μοναδική.

Μια βαλίτσα με  αθλητικά  ρούχα και παπούτσια είναι μόνιμα στο αυτοκίνητο για να μπορώ να τρέξω ανά πάσα στιγμή.  Εμείς που τρέχουμε λέμε συχνά  ότι το τρέξιμο είναι το φάρμακο μας ,
πριν λίγες μέρες άκουσα μια καινούρια εκδοχή από μια φίλη η οποία λόγο τραυματισμού έμεινε εκτός προπόνησης για ενάμιση μήνα.

«Το τρέξιμο είναι παυσίπονο, δεν είναι φάρμακο, σκεπάζει  τα προβλήματα και  όταν σταματήσεις για κάποιο λόγο να τρέχεις  έρχεσαι ενώπιος ενοποιών με τον εαυτό σου και τα προβλήματα σου»
Ακόμα ένας καλός λόγος να μην σταματήσουμε ποτέ να τρέχουμε της απάντησα !

Σαν έτρεχα κτύπησε το τηλέφωνο , ήταν ο γιος μου
«Βουρω τώρα, αν δεν είναι κάτι σοβαρό να σε πάρω  μετά»
«Είσαι τέλεια τακουριμενος , πιασμε που να τελειώσεις»
«περίμενε, θυμήθηκα μιαν ιστορία που ήσουν βρέφος»
«άκου την μόνος σου, έχω δουλεία, γεια…»  

Όταν ήταν βρέφος  ο Ορέστης πριν  είκοσι και βαλε χρόνια , ένα απόγευμα  ετοιμαζόμουν να πάω να τρέξω , η γυναίκα μου,  μου λέει, «πριν  πας να  τρέξεις πεταχτού να φέρεις γάλα (σε σκόνη)  
για το μωρό.  Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεχνώ που ήθελα να πάω , βλέπω ότι φαραώ αθλητικά ρούχα και παπούτσια και λέω «προφανώς  τρέξιμο ξεκίνησα» . Επέστρεψα δυο ώρες αργότερα (δεν είχα ούτε κινητό τηλέφωνο  εκείνη την εποχή) . «Μα που ήσουν » με ρωτά η γυναίκα μου .
«έτρεχα, «το γάλα που είναι;»  «μα ποιο γάλα» » απαντώ με απορία!! Το τρέξιμο ήταν υπέροχο και σήμερα….

Ήταν μια νύχτα βροχερή

με ξύπνησε η σιωπή

Και με είχε βγάλει έξω

Έπεφταν απ’ τον ουρανό

Οι αγκαλιές σ’ ένα χορό

Και μου ‘παν να χορέψω

Ταραμ ταραμ ταραμ ταραμ

Ο λύκος μέσα μου ξυπνά

Ένστικτα ξεχασμένα

Ταραμ ταραμ ταραμ ταραμ

Ο λύκος μέσα μου ξυπνά

Και στρέφεται σε μένα

Χέρια τρεμαμενα σωρό

Απ’ τον καιρό που ήμουν μωρό

Με είχανε κυκλώσει

Βήμα το βήμα προσπαθώ

Μια πέφτω μια ακολουθώ

Πόσο έχω μεγαλώσει

Ταραμ ταραμ ταραμ ταραμ

Ο λύκος μέσα μου ξυπνά

Ένστικτα ξεχασμένα

Ταραμ ταραμ ταραμ ταραμ

Ο λύκος μέσα μου ξυπνά

Και στρέφεται σε μενα

Ανοίγω χέρια σαν σταυρός

Και ένας άλλος ουρανός

Σχεδόν πυρακτωμένος

Σχεδόν μωρό σχεδόν παλιός

Όλα σχεδόν όλα αλλιώς

Και από μένα ξένος

Ταραμ ταραμ ταραμ ταραμ

Είναι η ζωή ένα σαρδάμ

Μια ανορθογραφία

Ταραμ ταραμ ταραμ ταραμ

Είναι η ζωή ένα σαρδάμ

Που κρύβει την ουσία.

ΚΠ

22/8/22

17:00

Aνοιξαν οι έγγραφες για το 2^nd  Lefkara Country Run.

Η διοργάνωση θα έχει δύο διαδρομές: 23,3 και 13,3 χιλιομέτρων και θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με τον δήμο  Λευκάρων το Σάββατο, 29 Οκτώβριου 2022.

Ο αγώνας έχει αφετηρία το δημοτικό στάδιο Λευκαρων και οι δρομείς αφού διασχίσουν τη γραφική κοινότητα κατευθύνονται  στο φράγμα του Διπόταμου.
Κατηφόρες, ανηφόρες, συνεχόμενες εναλλαγές τοπίου , δέντρα, ρυάκια, η πανίδα και η χλωρίδα είναι τα στοιχειά που θα κρατήσουν σε εγρήγορση όλες τις αισθήσεις σας.

Η διαδρομή των 23,3 χιλιομέτρων  είναι χωματόδρομος κατά 75%  και 25% άσφαλτος με 800μ θετική υψομετρική διαφορά.
Στον αγώνα των 23,3 χιλιομέτρων οι δρομείς επιβάλλετε να φορούν παπούτσια trail.

Η διαδρομή των 13,3 χιλιομέτρων είναι χωματόδρομος κατά 60%  και 40% άσφαλτος, με 435μ θετική υψομετρική διαφορά (οι συμμετέχοντες θα πρέπει να φορούν παπούτσια κατάλληλα για χωματόδρομο.)

Σχετικές  πληροφορίες καθώς και για εγγραφές στην  ιστοσελίδα της διοργάνωσης www.run.com.cy

Ανάδοξεν μου άξιππα

μάντα καταησιεύκω;

τα χρονια πάσιν φεύκουσιν

εγώ ίντα γυρεύκω;

Έπιαα κουβένταν την οσσιάν

που στεκεν στο πλευρόν μου

εφάνην ήτουν νουσιμη

‘εθελεν το καλόν μου

Ανάδοξεν μου τζαι άρκεψα

είπα να ξισκαρτάρω

βάωσα τηλεορασην

προσέχω τι ποστάρω

Το ράδιο να τραουδά

για να με συντροφεύκει

τη φαντασία να ξυπνά

τζιαι να την ταξιδεύκει

βιβλία τζιαι τετράδια

θωρώ τα τζιαι βαρκούμαι

πας την πιλάνζαν γέρνουσιν

γι αυτόν εν τα απαρνιούμαι

Ανάδοξεν μου άξιππα

είπα να ξισκαρτάρω

Αν είχα λλίην δύναμην

κοσμον να κουμαντάρω

Θα πιανα τους σκατόψυχους

Για να τους αγκαλιάσω

να τους ισφίξω δυνατά

μέσα τους να περάσω

Όι πως ειμαι γω καλός

μα θκιο κουτσιά χωρίζω

τζιαι το καλόν που το κακόν

Χαρκούμαι ξεχωρίζω

19/4/22

Κ.Π

Το Μάρτιο οι ποιητές τρέφουν τη ματαιοδοξία
και ποτίζουν την υστεροφημία τους
με εκδηλώσεις και απαγγελίες
ο χρόνος ανελέητο  ικρίωμα  που δεν ξεγελιέται εύκολα        
τα εύσημα καταλήγουν στην μυγδαλιά
που προανήγγειλε και φέτος  την άνοιξης

1/3/2022 Κ. Πατινιος

Σχεδόν ξεχάσαμε και το blog , σχεδόν ξεχάσαμε να γράφουμε, να επικοινωνούμε.
αραιά και που όταν έχω κάτι να πω το αφήνω εδώ.
Έχω μια ιδέα για μια συλλογή με διηγήματα για ιδανικούς άντρες η και δανικούς άντρες.
(Οι(Ι)δανε(ι)κοί  Άντρες) . Ιστορίες που είναι βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα.
Άντρες που κατά τα φαινόμενα είναι ιδανικοί σύζυγοι, σύντροφοι , οικογενειάρχες είναι ταυτόχρονα για λίγο η πολύ και δανεικοί.
Πιο κάτω είναι μια μικρή τέτοια ιστορία από τις 7-8 που έχω έτοιμες .

 Η Simran

  
Είναι μερικές ιστορίες τεράστιες σε έκταση ,σημασία, πόνο, συναισθήματα και όμως χωράνε  σε μερικές γραμμές, τηλεγραφικά.  

Ιστορίες που ξυπνάνε μια νύχτα που το φεγγάρι δεν βγήκε και «η βρόχα  έπεφτε στρέιτ θρου» που έλεγε και ο Ζαμπετας

Η Simran που η ετοιμολογία του ονόματος της είναι  δώρο από τον Θεό
καταγόταν από την Ινδία .
Γόνος εύπορης οικογένειας σπούδασε στην Αγγλία προγραμματιστής Ηλεκτρονικών υπολογιστών . Στο πανεπιστήμιο του Νταραμ γνώρισε τον Παναγιώτη.

Σπουδές, σχέση, γάμος και παραμονή στη Μεγάλη Βρετάνια για δουλεία, άφθονο χρήμα προοπτικές και μεγάλα όνειρα με γερά  θεμέλια.

Καλοκαίρι του 2020 εν καιρό πανδημίας ξεμένουν στη Κύπρο, διαδικτυακή δουλειά, άφθονο χρόνο να τον περνάνε μαζί. Ο Παναγιώτης σύστηνε με περηφάνια στους παλιούς φίλους την υπεροχή σύζυγο.

Το Σάββατο θα  πήγαιναν θάλασσα , ο Παναγιώτης υπαναχωρεί τελευταία στιγμή, λόγο φόρτου εργασίας. «δεν πειράζει του λέει θα πάω μόνη μου για ένα μπάνιο»

Σαββάτο  απόγευμα ο Παναγιώτης να την ψάχνει στο τηλέφωνο και αυτή να μην απαντά.
Σαββάτο αργά το απόγευμα καθώς οδηγεί προς το Λάρνακα  ακούει στο ραδιόφωνο  ειδήσεις.
«Αγνώστου ταυτότητας γυναίκα, ασιατικής καταγωγής, πιθανόν  οικιακή βοηθός βρέθηκε νεκρή στη θαλάσσια περιοχή του Μακένζη κτυπημένη από ταχύπλοο σκάφος»

Ο Παναγιώτη, ιδανικός άντρας; Για εκείνην ναι.
Ο Παναγιώτη, Δανεικός άντρας; Ναι για λίγο, το μεσημέρι του Σαββάτου που η Simran έπαιρνε το τελευταίο της μπάνιο στη θάλασσα αυτός κολυμπούσε στο βυθό της παλιάς του αγάπης με την υπόσχεση ότι θα ήταν η τελευταία του φορά.

7/2/22
Κωστας Πατίνιος

Στέκομαι στη στάση του λεωφορείου, τυχαία στάση.Δεν είμαι σίγουρος πού θα με βγάλει , έχει πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω μέσα μαζικής μεταφοράς.Ακουμπώ με την πλάτη στον τοίχο και περιμένω.Το λεωφορείο αργεί, τα μάτια μου τα κερδίζει η φιγούρα ενός φευγα-μεσήλικα άντρα στην αυλή του απέναντι σπιτιού. Κρατάει ένα μικρό (για βάψιμο) πινέλο, από αυτά (τα μεγάλα της ζωγραφικής) που κρατούν οι εικαστικοί , πηγαίνει πάνω κάτω και βάφει τον φράχτη.Το σπίτι μοιάζει παλαιοκαίνουργιο. Το αρχιτεκτονικό του κτίσμα προδίδει το παλαιό, η επιμελημένη συντήρηση το καινούργιο.Ο φευγα-μεσήλικας άντρας με το πινέλο και την μπογιά συνεχίζει, αφήνει δυο τρεις πινελιές, κάνει δυο τρία βήματα πίσω, παρατηρεί και επανέρχεται.Όλο αυτό το τελετουργικό, όπου υπάρχει υποψία λεκέ.Το λεωφορείο αργεί, έχω να πάρω λεωφορείο στη Λευκωσία πάνω από 30 χρόνια. Με πρόδωσε το αυτοκίνητο, το φόρτωσε η οδική βοήθεια, έφυγαν για το γκαράζ και εγώ έπρεπε να πάω σπίτι.Σταματάει το λεωφορείο μπροστά μου αλλά δεν επιβιβάζομαι, προτιμώ να παρατηρώ τον κύριο με το πινέλο. Ξαφνικά αλλάζω ταχύτητα, κατεβάζω στροφές, βλέπω καινούργια πράγματα, σκέφτομαι, το μυαλό πηγαίνει μπρος πίσω και φέρνει στην επιφάνεια ξεχασμένες εικόνες .Σαν να περιμένω στη στάση το μαθητικό λεωφορείο, στην καθημερινή διαδρομή από τον Άγιο Δομέτιο στο Λύκειο Κύκκου β.Τρομάζω να δω όσα σχεδόν ξέχασα, τρομάζω να δω όσα ξέχασα να ζω και ο κύριος με το πινέλο στο απέναντι σπίτι είναι σαν να γράφει για μένα στους τοίχους του σπιτιού του. Ούτε πως έξω από το σπίτι του πάνε και έρχονται αυτοκίνητα, ούτε πως υπάρχει στάση λεωφορείου, ούτε καν να ενοχληθεί από τον θόρυβο.Προσηλωμένος στο «έργο» του, τον βλέπω, τον παρατηρώ , αφήνω τολεωφορείο να φύγει για να τον μελετήσω και αυτός ο άγνωστος με τιμωρεί, με το πινέλο και την κίτρινη μπογιά που κρατάει.Ο τοίχος του σπιτιού του μεταμορφώνεται σε πανί θεάτρου σκιών, το πινέλο η λαβή της φιγούρας από όπου ξεπετάγεται ο Μπέης και αρχίζει να δίνει παραγγελίες στον Χατζηαβάτη.Ο φευγα-μεσήλικας άντρα έχει τώρα ένα ύφος ικανοποίησης.Με πιάνει ταχυπαλμία. Έρχεται το επόμενο λεωφορείο, μπαίνω γρήγορα μέσα, σαν κυνηγημένος, βγάζω να πληρώσω το εισιτήριο. Ένα και πενήντα και εγώ κρατάω κέρμα ένα ευρώ και ένα χαρτονόμισμα πενήντα ευρώ.Ο οδηγός μού λέει να κατέβω γιατί δεν έχει να μου χαλάσει το χαρτονόμισμα.Όχι εδώ, όχι, εγώ δεν κατεβαίνω, βγάζω να πληρώσω με βίζα αλλά δεν δέχεται.Ένα νεαρός επιβάτης παρεμβαίνει, μου δίνει ενα κέρμα των πενήντα σεντ και συμπλήρωνω με το κέρμα του ευρώ που κρατάω.Ο νεαρός, ένα ξανθό νέο παιδί πρόσφυγας από τη Συρία. Μπογιατζής στο επάγγελμα, να ναι καλά το παιδί, «χρωστάω κέρασμα», του λέω, «τίποτα δεν χρωστάς, μου κέρασε η πατρίδα σου τη δεύτερη ευκαιρια για μια καλή ζωή και αυτό είναι με το παραπάνω κέρασμα».Αναρωτιέμαι αν με κοροϊδεύει, δεν αντιμετωπίζει ρατσισμό ως ξένος, ως πολιτικός πρόσφυγας; Δεν αντιστέκομαι και ρωτώ (με φόβο, είναι και μπογιατζής στο επάγγελμα και αυτοματοποιημένα ο νους έκανε τη σύνδεση με το βάψιμο στο σπίτι απέναντι από τη στάση του Λεωφορείου) για να με αποστομώσει με την απάντησή του «ναι, αντιμετωπίζω, αλλα καταλαβαίνω ότι από τη μια αυτό προέρχεται από μια μικρή μερίδα ανθρώπων και από την άλλη είσαστε μια μικρή χώρα και οι πρόσφυγες που έρχονται είναι πολλοί».Παίρνει το μάτι μου ότι η πορεία του λεωφορείου κατευθύνεται αντίθετα από το σπίτι μου, διακόπτω την κουβέντα με τον Συριο πρόσφυγα και πηγαίνω προς τον οδηγό να ρωτήσω. » Έχεις παρει λάθος Λεωφορείο. Θα σε κατεβάσω στην επόμενη στάση και από εκεί να πάρεις το 140, αφού χαλάσεις το χαρτονόμισμα», μου τονίζει.Θα κατέβω και έχω τόσα να πω με τον νεαρό Σύριο πρόσφυγα, πρόλαβα να ρωτήσω σε τι ηλικία ήρθε ήταν όταν ήρθε στην Κύπρο και πώς. Ήταν 21, μου ειπε και προτίμησε όλη οι οικογένεια να φύγει με μια βάρκα πάρα να πολεμήσει. Σπούδαζε πολιτικές επιστήμες πριν γίνει μπογιατζής.

Κ.Π 8/11?21

Ο καιρός καλοκαιρινός, απογευματάκι .
Το γεροντάκι καθόταν στο πλακόστρωτο έξω από το καφενείο, κάτω από τον πλάτανο.
Με δυσκολία στηριζόμενος στο μπαστούνι του έκανε την κίνηση να σηκωθεί να πάρει τον δρόμο για το σπίτι. Εκείνη ακριβώς την ώρα συνέπεσε να περνά τρέχοντας μια νεαρή δρομέας.
Τα πόδια της εκτεθειμένα στον απογευματινό ήλιο, ο μακρύς της λαιμός, η πλάτη της, τα μαλλιά τις, το χαμόγελό της, όλα εκτεθειμένα στον ήλιο, στα μάτια, στη φαντασία.
Ο καημός του γέρου, ο θαυμασμός του, η λαχτάρα του…Τα νιάτα που έρχονται, τα νιάτα που φεύγουν…
Μαζεμένη η σοφία καθήμενη στη σκιά του πλάτανου.
«Αχ, κορίτσι μου, και να μου έδινες λίγο τα πόδια σου», ακούστηκε να λέει το γεροντάκι.Και πάρε το όπως θες.
«Αχ, κορίτσι μου, και να μου έδινες λίγο τα πόδια σου»

Το χαμόγελο του κοριτσιού έμεινε για πάντα εκει στη πλατεία του χωριού, δίπλα στη βρύση με το κρυστάλλινο νερό που κοντοστεκοντας πήρε μια χούφτα για να δροσιστεί.

K.Π 25/8/21