Patinios's Blog

Χθες  19/1/19 διοργανώσαμε μια ξεχωριστή  εκδήλωση το «Runite Nicosia».

Ηταν μια διαδρομή 7.5 χλμ και από τις δύο πλευρές του οδοφράγματος σε σοκάκια μέσα και γύρω από τα Τείχη της Λευκωσίας, μεταφέροντας το μήνυμα ότι το τρέξιμο ενώνει.

Ξεκινήσαμε η ώρα 11 απο το Σπίτι της Συνεργασίας (απέναντι από το Λήδρα Πάλας στη νεκρή ζώνη) και αφού καλύψαμε τα πρώτα 4χλμ μέσω Πύλης Πάφου προς πλατεία Ελευθερίας, Πύλης Αμμοχώστου, Χρυσαλιννιώτισσας και Ερμού περάσαμε απο την οδό Λήδρας στα κατεχόμενα τρέξαμε ακόμα 3,5 χιλιόμετρα περνώντας από το Χάνι, Αγία Σοφία, Πύλη Κερύνειας και άλλα σημεία ενδιαφέροντος στην άλλη πλευρά της Λευκωσίας, τερματίζοντας ξανά στο Σπίτι της Συνεργασίας.

Η εκδήλωση δεν ήταν αγώνας αλλά καθαρά μια πρωτοβουλία φίλων δρομέων και από τις δύο κοινότητες που γνωριζόμασταν  από καιρό, και θέλαμε  να δώσουν ένα μήνυμα ειρήνης , επανένωσης και να φέρουμε και άλλους δρομείς όλων των δυνατοτήτων και επιπέδων πιο κοντά και έστω συμβολικά να “ενώσουν” την Λευκωσία τρέχοντας.
ελπίζω και εύχομαι αυτή η πρωτοβουλία η όποια είναι αγνή να αγκαλιαστή και από άλλους δρομείς και να έχει  συνέχεια.

Το 1st Mitsero Mine Run είναι πια γεγονός ! Εναέρια πλάνα από τον  αγώνα.
Γιατί δεν έχει μόνο Κούσπο στο Μιτσερο…

Η ιδέα για τη διοργάνωση του αγώνα στο Μιτσερό μπήκε στο ξερό μου το κεφάλι το καλοκαίρι του 2016 όταν μια μέρα ενώ έτρεχα στην περιοχή (δεν κατάγομαι από το χωριό αλλά το επισκέπτομαι λόγο του ότι κατοικεί η αδελφή μου) σκεφτόμουν ότι λίγα χρόνια πριν δεν βρίσκαμε αγώνα να τρέξουμε και τα τελευταία χρόνια με την ραγδαία αύξηση του δρομικού κινήματος υπάρχουν αγώνες για όλα τα γούστα σχεδόν κάθε εβδομάδα. Την ώρα που βρισκόμουν μπροστά την κόκκινη λίμνη σκέφτηκα ότι ένας αγώνας για να με κάνει να θέλω να τον τρέξω πρέπει να μου δώσει το κάτι διαφορετικό. Εκεί μου μπήκε η ιδέα , τρεις λόφοι,(Κοκκινοπεζούλα, Κοκκινόγια και Εργοστάσιο Χρυσού) Τρία ιστορικά μνημεία που αξίζει να αναδεχθούν μέσα από την αγαπημένη μας συνήθεια ,το τρέξιμο. Η διαδρομή «βγήκε» σχετικά εύκολα, μετά από καμιά δεκαριά απολαυστικές προπονήσεις είναι κυκλική και δώδεκα χιλιόμετρων!! Εύκολος χωματόδρομος που μπορούν να τον τρέξουν όλοι οι δρομείς με μικρές ανηφορικές και κατηφορικές κλίσεις.
MItsero Mine Run λοιπόν, ένας αγώνας βγαλμένος μέσα από την ιστορία των μεταλλείων και για να δέσει καλύτερα το γλυκό σκέφτηκα την Πρωτομαγιά για ημέρα διεξαγωγής του. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος που ενώ είχε ωριμάσει στο μυαλό μου δεν έκανα τίποτα σκεφτόμενος «που πας να μπλέξεις τώρα» «έχει τόσες εταιρίες που κάνουν αγώνες και αλλά τόσα σωματεία» από την άλλη αυτή την ανακάλυψη μου και το σλόγκαν που καρφώθηκε στο μυαλό μου ότι τελικά «δεν έχει μόνο κούσπο στο Μιτσερό» ήθελα να το μοιραστώ με τον δρομικό κόσμο μας! Πριν λίγους μήνες αφού μίλησα και πήρα τη σύμφωνη γνώμη του κοινοτάρχη είπα την ιδέα στον Sotiris Mavros ο όποιος ανάλαβε σε συνεργασία με το Κοινοτικό Συμβούλιο Μιτσερού να τη φέρει εις πέρας.
Και επειδή όπως είπαμε ο αγώνας έχει σκοπό να μεταφέρει στους δρομείς τις όμορφες εικόνες που θα δει τρέχοντας αλλά και την ιστορία των μεταλλείων δώστε ακόμα λίγο προσοχή.
Η έκφραση έχει κούσπο στο Μιτσερό λεγόταν όταν κάποιος έψαχνε δουλειά ,άμα ήθελες δουλειά «έχει κούσπο στο Μιτσερό» και τα μεταλλεία της περιοχής έδωσαν δουλεία και ψωμί στους κατοίκους των γύρω χωριών για δεκαετίες ολόκληρες.
Στη περιοχή που σήμερα βρίσκεται η κόκκινη λίμνη, Κοκκινοπεζούλα, υπήρχε βουνό και η εργασίες για εξόρυξη του μεταλλεύματος γινόταν υπόγεια με γαλάριες αλλά αυτός ο τρόπος εξόρυξης στο συγκεκριμένο μεταλλείο οδήγησε στο θάνατο δεκάδες μεταλλωρύχους από σιλίκωση (πνευμονοκονίαση). Μια ουσία που βρισκόταν εντός του Μεταλλείου έφρασε τους πνεύμονες των μεταλλωρύχων και τους οδηγούσε σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Η εταιρία που διαχειριζόταν το μεταλλείο προχώρησε σταδιακά στην «αποκάλυψη», δηλαδή άρχισαν να σκάβουν από πάνω προς τα κάτω εγκαταλείποντας τις γαλαρίες. Με αυτό τον τρόπο σταδιακά δημιουργήθηκε αυτός ο τεράστιος κρατήρας/λίμνη .
Στον δεύτερο λόφο από όπου θα περάσει η διαδρομή του αγώνα θα δούμε το μεταλλείο Κοκκινόγιας που λειτούργησε υπό τη διεύθυνση της ΕΜΕ μέχρι το 1979 όταν και έκλεισε οριστικά. Λειτουργούσε σε υπόγειες στοές και σε αυτό εργάζονταν μερικές εκατοντάδες εργαζόμενοι από όλη την Κύπρο. Σήμερα υπάρχει μια αναστηλωμένη γαλαρία όπου ο επισκέπτης μπορεί να πάρει μια ιδέα από πως ήταν οι γαλαρίες των μεταλλείων.
Στους πρόποδες του λόφου «Κρεατής» υπάρχουν τα ερείπια του εργοστάσιου χρυσού.
Το 1923 η Ανώνυμος Ελληνική Εταιρεία Χημικών Προϊόντων πήρε άδεια από τους Βρετανούς για εξόρυξη χαλκού. Κατά τις έρευνες όμως αντί κοιτάσματα χαλκού εντοπίστηκαν κοιτάσματα χρυσού. Το εργοστάσιο χρυσού λειτούργησε από το 1934 μέχρι το 1945.
Σας προσκαλώ λοιπόν την 01 Μαΐου 2018 όπου σε συνεργασία με το κοινοτικό συμβούλιο Μιτσερού θα διεξαχθεί ο πρώτος αγώνας για τρέξιμο με την επωνυμία Mitsero Mine Run.
Το Mitsero Mine Run είναι ένας αγώνας Cross Country σε εύκολους δασικούς δρόμους κατάλληλος για δρομείς κάθε επιπέδου.
Θα έχουμε αγώνες 12 χιλιομέτρων, 6 χιλιομέτρων καθώς και συμμετοχικό παιδικό αγώνα.
Η διαδρομή που έχει επιλέγει αναδεικνύει την πολύχρονη ιστορία του Μιτσερού, και ανταμείβει τον δρομέα με απαράμιλλης ομορφιάς εικόνες, μυρωδιές και χρώματα.
Mitsero Mine Run ………..γιατί «δεν έχει μόνο κούσπο στο Μιτσερό».

Όλες οι λεπτομέρειες και έγραφες για τον αγώνα στην σελίδα της διοργάνωσης κλικ 

Όλα αυτά μετά τις 15 Απριλίου που θα έχουμε τον καθιερωμένο  7ο Κλήρου Ατόβρυση Cross Country Challenge

Μετρώ λέξεις
όπως “μετρά τα άστρα”
Πατώ γερά στο κενό
τρέχω, τρέχω, τρέχω
“Από πού τρέχεις για να ξεφύγεις ρε” ακούω μια φωνή
Συνεχίζω να τρέχω
Ποτέ δεν είχα φανταστή ότι μια τόσο δα φαινομενικά απλή κίνηση
θα χωρούσε μέσα της ένα κόσμο ολόκληρο
γέλια…. Δυνατά γέλια…
τρέχω, τρέχω, τρέχω…
δες πέφτει ένα αστέρι
προλαμβάνεις να κάνεις μια ευχή
προλαμβάνω να το πιάσω πριν πέσει χάμω
γελώ…
κλαίω…
τρέχω.
τρέχω, γελώ ,τρέχω, κλαίω, γελώ.
γίνομαι η ελάχιστη ένδειξη ανθρωπίνου είδους.

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε άλλον ένα χρόνο και αφού τελείωσα άλλο ένα τρέξιμο (το προτελευταίο)  παρέα με τον Μάκη και τον Μιχάλη ,  λέω να κάνω έναν απολογισμό…

Ο απολογισμός θα περιοριστεί ή καλύτερα θα επικεντρωθεί στο τρέξιμο γιατί χωρίς αυτό τίποτα από τα υπόλοιπα σημαντικά μικρά η μεγάλα που απαρτίζουν την καθημερινότητά μου δεν θα ήταν ίδια, είτε αυτή είναι η οικογένεια μου είτε η δουλεία μου είτε  το συγγραφικό μου έργο (λέμε τώρα!!).

Άλλος ένας ολόκληρος χρόνος στην πλάτη ,περπατώ στα 46 από τον περασμένο Οκτώβριο και αυτό το κυνηγητό με τον χρόνο, που όλο τρέχω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και όλο μου υπολείπονται μερικές ώρες από το εικοσιτετράωρο, με κάνει να αισθάνομαι ότι του κλέβω  λίγη από την νεότητα που μας αρπάζει το πέρασμα του. Άκου τι μου ήρθε τώρα στο κεφάλι! Υποθετική ερώτηση: μπορεί να ισχύσει αυτό που ανέφερα πιο πάνω, δηλαδή αν ένας άνθρωπος είναι τόσο πολυάσχολος και τρέχει περισσότερο από όσο ο χρόνος, θα μπορούσε να τον «προσπεράσει» και να επιβραδύνει την διαδικασία γήρανσης πάνω του; Πίσω στον απολογισμό της χρονιάς… Τέσσερις ημιμαραθώνιους (1:23 έως 1:24:30 ), δυο μαραθώνιους (Λεμεσό 3:10 και Λάρνακα 3:19) και μια γνωριμία με τις υπεραποστάσεις (θεαγένιος δρόμος στη Θάσο 105 χιλιόμετρων όπου τερμάτισα λίγο κάτω από 12 ώρες) ήταν ο απολογισμός στον οποίο δεν υπολογίζω τους μικρότερους αγώνες κάτω των 15 χιλιόμετρων που ήταν αρκετοί . Έχω απόλυτη επίγνωση ότι οι χρόνοι που έκανα δεν λένε κάτι ιδιαίτερο αν κάποιος κάνει πρωταθλητισμό, ούτε μπορώ να ξεπεράσω των εαυτό μου και να νιώσω τη χαρά ενός ατομικού ρεκόρ αφού στο παρελθόν έχω τρέξει μαραθώνιους λίγο κάτω από 2 ώρες και 45 λεπτά και ημιμαραθώνιο κάτω από μια ώρα και 16 λεπτά και όμως τρέχω καθημερινά με τον ίδιο ενθουσιασμό σαν ένα μωρό παιδί που περιμένει να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα και να τρέξει στην αυλή και να ξεκινήσει το παιχνίδι του.
Μέσα μου συντελείτε αυτοματοποιημένα  μια συνεχή  αναζήτηση έτσι ώστε  να υπάρχει πάντα ένα κίνητρο για να τρέξω. (και υπάρχουν αμέτρητα και κίνητρα)

Είχα αγοράσει ένα ρολόι gps παραμονές του χρόνου που ολοκληρώνουμε και ξεκίνησα να το φοράω (1/1/17) για να καταγράφω τα συνολικά χιλιόμετρα που θα έτρεχα σε έναν ολόκληρο χρόνο. Ήθελα να δω αν μου λέει αλήθεια, γιατί υπολόγιζα (εμπειρικά) τα χιλιόμετρα που έτρεχα κάθε χρόνο και μου έβγαιναν περίπου τέσσερις με τεσσερισήμισι χιλιάδες αλλά αυτό δεν μπορούσε να μου το επιβεβαιώσει κανείς.

Αυτό ήταν ένα από τα πολλά  μικρά κίνητρα-στόχος για φέτος , κρατούσα όλα τα δεδομένα στο αθλητικό ρολόι για όλη τη χρονιά. Σήμερα χαμογελώ κοιτάζοντας το που γράφει ότι υπερκάλυψα το ψήλο όριο του στόχου μου .

Είμαι ότι είμαι επειδή τρέχω και χαίρομαι που ενώ έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια από τότε που ανακάλυψα το τρέξιμο, εξακολουθώ να βρίσκω λογούς για να τρέχω!!! Εγώ γνωρίσει και έτρεξα πλάι σε  απίθανους ανθρώπους. Όλοι όσοι τρέχουν έχουν κάτι διαφορετικό , είναι ένας αλλιώτικος κόσμος ο κόσμος των δρομέων.

Μου γραφεί η νεαρή φίλη Στέλλα Χριστοφόρου από τη Νέα Υόρκη λίγε μέρες μετά που ολοκλήρωσε τον πρώτο της Μαραθώνιο: «Γεια σας κ. Κώστα έχει μέρες που ήθελα να σας στείλω μήνυμα να σας πω για τον αγώνα. Τώρα που πέρασε μια εβδομάδα σχεδόν μπορώ να σας πω ότι κάθομαι και σκέφτομαι όλα τα ΑΝ του αγώνα… AN έκανα έτσι AN έκανα αλλιώς , αλλά ότι έγινε, έγινε…. Μετά το τριακοστό χιλιόμετρο   ένιωσα τόσο πόνο που δεν ένιωσα ποτέ στη ζωή μου, ο στόχος ήταν για κάτω από τρεις ώρες και ήξερα από την προπόνηση ότι μπορούσα και κάτω από 2:55 αν έτρεχα έξυπνα. Ήταν τόσο μεγάλος όμως ο ενθουσιασμός μου που έκανα πιο γρήγορα περάσματα στα πρώτα στάδια του αγώνα (πέρασα ημιμαραθώνιο 1:26) και ήμουν πολύ χαρούμενη, γελούσα, το απολάμβανα, σκεφτόμουν πόσο υπέροχα ήταν. Στα 25 χιλιόμετρα άρχισε να πέφτει ο ρυθμός, αλλά ήμουν μέσα στο στόχο μου . Στα 30 χιλιόμετρα σταμάτησα μέσα στη μέση του δρόμου και με έπιασαν τα κλάματα, δεν είχα ξανανιώσει ποτέ τόσο πόνο, τα πόδια μου ήταν βαρετά, η αναπνοή βαρετή, ένιωθα να ρέει μέσα μου το γαλακτικό οξύ. Ήξερα ότι είχα ακόμα 12 χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό. Κόσμος παντού να φωνάζει, χαμός από θεατές και δρομείς, μου φώναζαν να σηκωθώ να συνεχίσω αλλά εγώ ήταν σαν να μην ήμουν εκεί, απλά άκουγα…το σώμα μου ήταν εκεί αλλά εγώ όχι και τότε άκουσα μια κοπέλα που ήταν με την κόρη της (γύρω στα 13 της χρόνια) να μου λένε «get up! Keep running don’t drop out you got this you are stronger». Εκείνο το κοριτσάκι με πήρε πίσω στον χρόνο τότε που ξεκίνησα να τρέχω και λέω στον εαυτό μου μα τι κάνεις τώρα, περίμενες μήνες και μήνες να έρθει αυτή η ημέρα, αυτός ο αγώνας και είσαι εσύ κυριολεκτικά χάμω ένα με το δρόμο και κλαις… Σηκώθηκα έβαζα το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και βήμα βήμα άρχισα ξανά να τρέχω και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι απλά ήθελα να τερματίσω, πέρασα από το 35ο χιλιόμετρο και προσπάθησα να ανεβάσω ρυθμό αλλά δεν τα κατάφερα. Στο 39ο χιλιόμετρο είδα τον σύντροφο μου να μου φωνάζει και δεν μπορούσα να ελέγξω τους μύες του προσώπου μου για να του χαμογελάσω. Ήθελα πολύ να του χαμογελάσω, ήταν ο άνθρωπος που με στήριξε όσο δεν φαντάζεσαι για αυτό τον αγώνα, έτρεχε μαζί μου ή με ακλουθούσε με το ποδήλατο, προγραμματίζαμε τις προπονήσεις πριν πάει δουλεία και ξυπνούσαμε από της 4:30 το πρωί… πέρασα τόσες στερήσεις για αυτό τον αγώνα… έφαγα τόσες σαλάτες όσες δεν έφαγα όλη μου τη ζωή!!! Τα τελευταίο χιλιόμετρο πριν τον τερματισμό έτρεχα και έκλαιγα, έκλαιγα από χαρά και ευτυχία που κατάφερα να τερματίσω στον πρώτο μου μαραθώνιο. Τερμάτισα και ένιωσα ότι το ταξίδι μου τώρα ξεκινά!!!»

Δυο εβδομάδα μετά η Στέλλα τερμάτισε με πολύ καλό χρόνο και ένα τεράστιο χαμόγελο σε έναν άλλο ημιμαραθώνιο .

Πάνω από τριάντα χρόνια στο τρέξιμο και εξακολουθώ να συγκινούμαι κάθε φορά που τερματίζω εγώ ή ένας φίλος/φίλη μοιράζεται μαζί μου την εμπειρία του τερματισμού στον μαραθώνιο γιατί είναι τεράστια η νίκη του ανθρώπου πάνω στα σαράντα δυο χιλιόμετρα και εκατό ενενήντα μέτρα της διαδρομής. Έτρεξα και μεγαλύτερη απόσταση και είμαι σίγουρος θα ξανά τρέξω αλλά ο μαραθώνιος είναι αυτός που θα σε πάρει στα όρια σου, η υπεραπόσταση ξέρεις από την αρχή ότι είναι ένας αγώνας υπομονής, ο Μαραθώνιος είναι αγώνας έντασης, αντοχής και υπομονής, όλα μαζί και εδώ είναι η διάφορα του. (μοιράζαμε  με την φίλη Πολα Χατζηπαπα που αυτή με παρακίνησε να τρέξω υπεραποσταση την σκέψη και μου λέει «τρέξε ακόμα μια δυο φορές υπεραποσταση και θα δεις πως θα αλλάξεις άποψη!!!)

Ο  φίλο Αντρέας Γιάφας ετοιμαζόταν για μήνες ούτος ώστε  να επιτύχει «την καλύτερη έκδοση του εαυτού του» κατά την μέρα του Μαραθωνίου  στη Βαλένθια. «Θελω να σταθώ στην γραμμή της εκκίνησης στην καλύτερη μου έκδοση! τόσο σωματικά όσο και πνευματικά» λίγες μέρες πριν βρεθεί στην εκκίνηση τραυματίστηκε και από δρομέας βρέθηκε στον αγώνα ως θεατής έχω να πω ότι ΝΑΙ τα κατάφερες φίλε κι ας μην έτρεξες. Κατάφερες να επιτύχεις την καλύτερη έκδοση του εαυτού σου γιατί η προετοιμασία αποταμιεύτηκε στο σώμα και τη ψυχή σου και την επόμενη φορά θα καρπωθείς και τους τόκους της αποταμίευσης . Στον επόμενο Μαραθώνιο θα παρουσίασης την βελτιωμένη έκδοση του καλύτερου εαυτού του.

Στον Μαραθώνιο της Αθηνάς, στην Κλασσική διαδρομή «Είναι Τέρας ο Πατέρας» το πανό με το οποίο υποδέχτηκε ένας Νικόλας τον πάτερα του καθώς έμπαινε στο Καλλιμάρμαρο στάδιο για να τερματίσει για άλλη μια φορά (την 3η συνεχομένη) τον μαραθώνιο και ακόμα πιο συγκινητικό στον ίδιο μαραθώνιο να βλέπεις πάτερα και γιο να τερματίζουν μαζί χέρι χέρι…!!! Εδώ χεριάζετε ιδιαίτερη αναφορά γιατί θαυμάζω αυτή την παρέα (εικόνα) που προπονείτε και  βλέπω συχνά στο πάρκο,  είναι η παρέα του Σταύρου και του Παντελή που τρέχουν μαζί με τα παιδιά τους . Είναι το μεγάλο μου όνειρο να τρέξω κάποτε με τον γιο μου (για την ώρα δεν θέλει να ακούσει για τρέξιμο)

Πίσω  στα δικά μας στη Λεμεσό η φίλη Μαρία Κυπριανού  τερμάτισε για πρώτη φορά τον Μαραθώνιο σε έξι ώρες και είκοσι εννέα λεπτά. Τερμάτισε τελευταία αλλά στον τερματισμό την περίμενε η καλύτερη ομάδα υποστήριξης (καμιά εικοσάρια άτομα παρακαλώ) για να την χειροκροτήσει και να την συγχαρεί με τόσο ένθερμο τρόπο που τέτοια υποδοχή θα τη ζήλευε και ο πρώτος νικητής.

Ακόμα ποιο πρόσφατα μόλις πριν ένα Μήνα στον πρώτο μαραθώνιο που έγινε στη Λάρνακα . Προετοιμαστήκαμε κατάλληλα (έτσι πιστεύαμε)   με τους φίλους Μιχάλη και Θανάση  και σκοντάψαμε στην ζέστη την υγρασία και τα υψηλα  επίπεδα σκόνης στην ατμόσφαιρα που ο συνδυασμός όλων αυτών μας κράτησε πολύ πίσω από το αναμενόμενο. (Θανάση κράτα γερά ,η προπόνηση δεν πήγε χαμένη!!)

Πάμπολλα όμορφα  παραδείγματα μικρών ηρώων της δρομικής κοινότητας μας.
Κάθε εβδομάδα κάπου σε κάποια πόλη διεξάγεται μαραθώνιος (κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της οφείλει  να διοργανώνει  μαραθώνιο) και σχεδόν κάθε εβδομάδα ένας γνωστός θα τρέχει και όσο ο κόσμος τρέχει τόσο θα μεγαλώνει η ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που ζούμε ατομικά η συλλογικά σαν κοινωνία.

Εύχομαι πολλά χιλιόμετρα χωρίς υπερβολές (η υπερβολή για τον κάθε ένα είναι τελείως υποκειμενική )  πολλούς μαραθώνιους και ό,τι άλλους  αγώνες θελετε.
Προπαντός εύχομαι και σε όσους δεν τρέχουν να ξεκινήσουν αυτό το υπέροχο ταξίδι κάνοντας το πρώτο βήμα σήμερα κιόλας!